Tobiaszu, pracowałeś dziś już długo i dobrze się spisujesz. Zasłużyłeś na przerwę. - powiedział pan Kazimierz i uśmiechnął się do chłopca. - Dam ci znać jak będę cię potrzebował...

Koła zębate zaczęły obracać się wolniej. Przesunięcie o każdego kolejnego zęba kosztowało wiele. Trzask. Coś puściło. Coś nie wytrzymało. Mechanizm wydał z siebie agonalny zgrzyt...

I wyobrazić sobie, że jeszcze kilka lat temu musieliśmy się ukrywać. Każdy z nas bał się cholernie o swoje życie wtedy. Co nie? Uśmiechnęła się. Trochę za szeroko...