Tobiaszu, pracowałeś dziś już długo i dobrze się spisujesz. Zasłużyłeś na przerwę. - powiedział pan Kazimierz i uśmiechnął się do chłopca. - Dam ci znać jak będę cię potrzebował. Będziesz tam gdzie zawsze?

Koła zębate zaczęły obracać się wolniej. Przesunięcie o każdego kolejnego zęba kosztowało wiele. Trzask. Coś puściło. Coś nie wytrzymało. Mechanizm wydał z siebie agonalny zgrzyt. Wolniej, i wolniej, aż w końcu przestał się obracać. Coś się zepsuło. Stanął. Bezruch. Już nic się nie da zrobić.

Niewiele wiem o życiu i biorąc pod uwagę wszystkie jego aspekty, prawdopodobnie nigdy go nie zrozumiem. Uważam się za obserwatora. Z doświadczeń wyciągam wnioski i sprawdzam je tylko na własnym gruncie. Tylko na nim mogę to zrobić.